İnstagramı kapattım. Telefonu sadece acil durumlarda arama butonu olarak kullanmak istiyorum. Kimseyle konuşasım yok ama bir yandan da beynimde cümleler uçuşuyor. Yazmaktan başka çare kalmadı.
Sürekli yalnız kalmak isteği zirvede. Aileyle yaşayan 30 yaş üstü insanlara ait en temel ama asla gerçekleştiremeyeceği bir istek. Kaçabildiğin tek yar bir kaç metrekarelik bir oda. Hayattan da kaçabildiğin tek yer orası aslında.
Kimseyle konuşmak istemiyorum dedim ya...Kendim hariç. Arkadaşlarımla, ailemle vs vs... Ne konuşacak ne dert anlatacak halim var. Belki de anlatmaktan bıktığım için. Bazen biri geçsin de karşına bıkmadan usanmadan dinlesin bir sürü şey söylesin yaralarını sarsın istersin kimseyi bulamazsın. Bazen de hiçbir şey duymak istemezsin. Sonsuz bir yalnız kalma isteği dedim ya...
İşte böyle bir haldeyken beynimde kelimeler uçuşurken sürekli derin bir of çekerken buluyorum kendimi. Sadece şarkılar beni anlatabiliyormuş gibi geliyor bana . Biri anlat dese şu şarkıyı dinle diyebilirim öyle yani. Kadın demiş "Sev beni sevilmediğim kadar. Unuttur bana yalnız yaşadığım her geceyi öyle gel" daha iyi neyi nasıl anlatabilirsin ki mesela?
Enerji işleri de yalan oldu . Her şey... Hiçbir şey ne umut olabilir ne de kaybolan inancımı tazeleyebilir.
Aslında iyiydim ben . Deli dolu,eğlenceli, şarj edilebilir pil gibi en baştan başlıyordum her şeye daha hızlı daha çabuk daha kolay...
Aslında yollarımı ayırırken bir de daha boşanmış ve çocuğu olan bir adamla olmaz demiştim. Büyük konuşmadım sadece istemedim artık.
Yine aynı noktaya geldim. Neden insan dezavantajlarını yaşadığı ya da yaşayabileceği şeyleri bilirken aynı noktaya gelir ki ?
Neyse totem defterim vardı satırları doldurduğum ve bir de 5-55 tekniği. Şimdi kalkıp onların hepsini de parçalayacağım. Benim mutlulukla ilgili problemimi çözemiyoruz. Çözeceğiz inşallah.
